Miłosz: kroniki istnienia.

„Jarosław Ławski napisał niezwykłą książkę. Już sam okres jej powstawania był niezwykły; jak autor wyznaje w przedmowie, trwał 20 lat. Niezwykła jest także forma dyskursywno-gatunkowa: nie da się jej odnaleźć ani po­mieścić wśród istniejących gatunków uprawiania działalności literaturo­znawczej – także dlatego, że poza nie wykracza. Ta ‘forma intergeniczna’ (to oryginalna propozycja terminologiczna autora) nie tylko charakteryzuje znamienne cechy pisarstwa Miłosza, ale też – jako określenie ‘metaliterac­kiej’ książki Ławskiego – mimetycznie odtwarza czy reprodukuje formu­łę analizowanego pisarstwa: łączy w sobie (co najmniej) cechy egzegezy i filologicznego komentarza z formą duchowej autobiografii Komentatora, który w ten pośredni sposób zapisuje własne ‘kroniki istnienia’.”

Z recenzji prof. dra hab. Ryszarda Nycza (UJ, Kraków)